In Unpaved Chronicles duiken we in de wereld van de gravelsport. Deze snelgroeiende discipline combineert het avontuur van offroad rijden met de intensiteit van racen. Geen strak asfalt, maar grindwegen, steile klimmen en onvoorspelbaar terrein. Steeds meer renners worden aangetrokken door deze mix van uithoudingsvermogen, techniek en tactiek. Bij elke wedstrijd wordt er op het scherpst van de snede gestreden om podiumplekken én kwalificatie voor het WK Gravel.
We volgen de rijders van Airoman.cc van dichtbij, tijdens UCI-wedstrijden in binnen- en buitenland. Van voorbereiding tot finish, van modder tot medaille — dit is gravel door hun ogen.
Een van deze rijders is Esmee Peperkamp. Normaal actief op de weg bij Picnic-PostNL, maar sinds kort heeft ook zij het gravelvirus te pakken. Met al drie podiumplekken op rij laat ze zien dat ze zich razendsnel thuis voelt in deze discipline.
Hoe een spontaan plan zorgde voor nieuw plezier in het fietsen
Hoe ze zo het gravelcircuit in gerold is? Eigenlijk heel simpel: ‘Een paar dagen voor de Gravel One Fifty in juli zeiden de mannen van Airoman “Joh, waarom kom je niet gewoon met ons mee Gravel One Fifty rijden?”’ Geen gekke gedachte, ware het niet dat Esmee op dat moment niet eens een gravelbike in bezit had. Maar daar bracht ze snel verandering in. ‘Een vriend van heeft een fietsenwinkel en had nog wel een budget fietsje voor me staan die ik mocht lenen. Uiteindelijk was de Gravel One Fifty voor mij een rampzalige wedstrijd, maar toch had ik in lange tijd niet zo genoten van het fietsen! Na de finish belde ik dan ook gelijk die vriend op met de mededeling dat ik die gravelbike over wilde nemen. Sindsdien is de liefde voor deze discipline - en het fietsen überhaupt - alleen maar gegroeid!’
De charme van gravel: eerlijk en puur
Met jarenlange ervaring op de weg, was het voor Esmee wel even schakelen naar de dikke banden. Esmee: ‘Het grootste verschil is denk ik dat het een hele eerlijke sport is. Degene die fysiek, mentaal en technisch de sterkste is, wint. Daarnaast is het een individuele sport en geen teamsport, wat de racedynamiek heel anders maakt.’ Wat de sfeer rondom de wedstrijden betreft is ze vooral heel positief: ‘Iedereen voelt zich meer met elkaar verbonden denk ik, we delen allemaal dezelfde passie en zitten in hetzelfde bootje; we weten allemaal dat het een lijdensweg gaat worden, haha!’
Naast de uitdaging die het gravel op technisch vlak biedt, geeft het Esmee ook nog veel meer. Namelijk, luisteren naar haar lichaam en soms ook los leren laten. ‘Normaal ben ik super gestructureerd en perfectionistisch bezig met trainen. Dan ben ik vooral bezig met het volgen van de wattagezones en het uitvoeren van de blokken die gepland staan. Op de gravelfiets ben ik vooral aan het genieten van het geweldige gevoel van vrijheid en de mooie omgeving. Mentaal is dit veel makkelijker en daardoor kom ik ook op een slechte dag met een goed gevoel thuis.’ Met het dameswielrennen dat steeds professioneler wordt en waarin details steeds belangrijker worden, is vooral dat laatste voor Esmee heel belangrijk. ‘Het gevoel van plezier vasthouden op de fiets. Dat is naar mijn mening de enige manier waarop je een duurzame fietscarrière kan nastreven.’
Gravel Desert: afzien en domineren
Met het gevoel van plezier voorop, reist Esmee op dit moment Europa rond voor gave gravelkoersen. Vorig weekend streek ze neer in Spanje, waar ze aan de start stond van Gravel Desert, onderdeel van de Gravel Earth Series. Met slechts twee UCI-series als bron van ervaring, wist ze niet goed wat ze kon verwachten. ‘Aan de ene kant wist ik dat ik de sterkste renster aan de start was, maar aan de andere kant heb ik veruit de minste ervaring en ken ik de ‘grote namen’ in de gravel scene nog niet. Ik probeerde er daarom blanco in te gaan en er weer vol in te vliegen.’ Ze benadrukt ook hier weer dat ‘plezier voorop stond. ‘Ik zie de gravelkoersen als mooie mogelijkheden om fouten te maken en ervan te leren, zodat ik ze niet volgend jaar in een belangrijke wegkoers (of gravelwedstrijd) ga maken!’
Gravel Desert bestond uit twee onderdelen, waarvan een individuele tijdrit op vrijdag het voorgerecht was. Er lag een zwaar parcours van zo’n veertien kilometer, dat vooral erg technisch was. Esmee: ‘Ik heb bewust geen risico’s genomen en daardoor altijd het gevoel gehad dat ik alles onder controle had. Helemaal in de focus blijven en geen fouten maken was het doel. Dat lukte, dus hield ik er een lekker gevoel aan over.’
Minder lekker was het feit dat de tijdrit vrijdagavond plaatsvond en dat om acht uur ‘s ochtends op zaterdag het ‘hoofdgerecht’ alweer werd opgediend; 155 kilometer met 1300 hoogtemeters. Zonder parcoursverkenning van tevoren wist Esmee niet goed wat ze kon verwachten. Maar het terrein leerde haar al snel dat het simpelweg afzien zou worden. ‘Geen enkel weggetje liep lekker, waardoor het mega zwaar was.’ Vanaf de eerste echte klim besloot Esmee haar eigen tempo op te pakken, wat genoeg was om iedereen af te schudden. ‘Toen ben ik er gewoon vol voor gegaan. Het was 4,5 uur tempo rijden en geen fouten maken. Op een gegeven moment hoorde ik dat ik zo’ tien minuten voorsprong had. Dat scheelde, want daardoor had ik had ook geen stress toen ik even verkeerd reed en het laatste halfuur een kleine hongerklop kreeg.’
Een ruime winst op beide onderdelen, bevestiging of verrassing? Volgens Esmee een beetje van allebei: ‘Hoewel stiekem toch wel meer een bevestiging. Maar dat ik met zo'n tijdsverschil zou winnen, had ik niet verwacht tegen echte gravelspecialisten.’
Sea Otter Europe: de volgende uitdaging
Vandaag staat Esmee klaar voor een nieuwe uitdaging, de UCI Gravel World Series Sea Otter Europe in Girona. Ondanks de sterke laatste races, zijn er toch wat zenuwen aanwezig bij de van oorsprong wegwielrenster. ‘Ik heb nu natuurlijk wel wat verwachtingen geschept en er staan veel sterke weg- en gravelrensters aan de start. Aan de andere kant zie ik het ook weer lse en mooie uitdaging en een kans om dingen te leren.
Als je de uitdaging niet aan gaat, kan je ook niet falen, toch?
‘Daarnaast heb ik er wel vertrouwen in dat ik qua techniek een stapje voor heb op andere wielrensters, aangezien ik de laatste vooral technische wedstrijden gereden heb. Alleen zullen er wel rensters zijn die meer risico nemen dan ik in de afdaling….’
In tegenstelling tot vorig weekend, staat Esmee nu wél met parcourkennis aan de start. Haar conclusie? Zwaar en technisch. ‘De afdalingen zijn super sketchy en hobbelig, de klimmen erg steil. Meteen in het begin start het al met een zware klim, hier zullen er al grote verschillen gemaakt worden.’
Prestatiedoelen zijn mooi, maar persoonlijke doelen zijn net zo belangrijk. Voor Esmee zijn die de volgende: ‘Ik wil vooral weer met een goed gevoel (maar wel naar de klote) finishen. Mijn doel is om controle te houden en geen technische fouten te maken; de hele race in de focus te blijven. Mijn grootste probleem bij eerdere races was dat ik t.o.v. de concurrentie veel energie verspil door alleen op kop te rijden. Dat is niet erg, maar zorgde ervoor dat ik over mijn grenzen heen ging, waardoor ik een hongerklop kreeg en mijn fuel strategie nog niet goed genoeg heb kunnen oefenen. Dat beter doen is voor deze koers een belangrijk speerpunt.’ En mocht dat allemaal goed verlopen, wacht haar na de koers een zwaarverdiend stuk taart met koffie. ‘Haha, ja daar kijk ik nu al naar uit!’
Airoman.cc voor beter grip
Ondanks dat Esmee nog niet lang in het gravelcircuit in de rondte rijdt, heeft ze al wel één vaste ‘staple’ ingebouwd. ‘Ik ben niet bijgelovig, maar juist heel praktisch ingesteld en de Airo lange vinger handschoenen van Airoman zijn daarbij precies wat ik nodig heb. Er gebeurt nog weleens een ongelukje waarbij de handen en vingers er niet goed vanaf komen als ze niet beschermd zijn, dat zal me met die handschoenen zeker niet overkomen!’
Wil je Esmee (en andere Airoman.cc-rijders) blijven volgen? Volg ons dan op Instagram @airomancyclingclub of lees binnenkort meer op Airoman.cc!