In Unpaved Chronicles duiken we in de wereld van de gravelsport. Deze snelgroeiende discipline combineert het avontuur van offroad rijden met de intensiteit van racen. Geen strak asfalt, maar grindwegen, steile klimmen en onvoorspelbaar terrein. Steeds meer renners worden aangetrokken door deze mix van uithoudingsvermogen, techniek en tactiek. Bij elke wedstrijd wordt er op het scherpst van de snede gestreden om podiumplekken én kwalificatie voor het WK Gravel.
We volgen de rijders van Airoman.cc van dichtbij, tijdens UCI-wedstrijden in binnen- en buitenland. Van voorbereiding tot finish, van modder tot medaille — dit is gravel door hun ogen.
Met het WK Gravel achter de rug is het seizoen van 2025 ten einde, maar voor een paar fanatiekelingen wachtte nog één laatste afspraak: Flanders Legacy Gravel in Leuven. Deze koers telde meteen als eerste kwalificatiewedstrijd voor 2026, een mooie afsluiter van een lang jaar vol grind en zweet. Drie rondes van 48 kilometer door de Vlaamse natuur, met kasseien, singletracks en korte, venijnige klimmetjes. Voor Liesl Meeus en Yael Prenger de perfecte manier om het seizoen af te sluiten; zonder druk, maar met een gezonde dosis strijdlust.
Zonder druk, met drive
Voor beide rijdsters was deze koers het toetje van het seizoen. Liesl: Ik had geen specifieke trainingen meer gedaan na het WK van vorige week. Daar had ik door ziekte echt een off-day en ik wilde deze week voorafgaand aan Legacy Gravel vooral veel plezier hebben op de fiets.’ Voor Yael gold een beetje hetzelfde, hoewel zij nog wel een paar gerichtere trainingen toevoegde aan haar voorbereiding. ‘Maar de meeste ritjes waren vooral gezellige koffieritjes!’ Ondanks de relaxte voorbereiding hadden beide dames wel hun ogen gericht op een goede uitslag. Yael: ‘Vorige week bij het WK Gravel merkte ik voor het eerst dat het weer wat beter ging, na al het gekwakkel rondom mijn heupblessure. Dat gevoel wilde ik vooral vasthouden en een podium plek speelde zeker in mijn achterhoofd.’
Ook Liesl keek met een schuin oog naar een topklassering, niet in de laatste plaats omdat het voor haar een thuiswedstrijd was, met de start op slechts tien kilometer van haar voordeur. Het parcours kende ze, zeker na een paar keer verkennen, dan ook op haar duimpje. ‘In eerste instantie was ik niet supergroot fan van het rondje, te veel kasseien en single tracks. Maar hoe vaker ik het verkende, hoe leuker ik het vond.’ Yael was iets minder te spreken over het parcours. ‘Vorig jaar bij het WK in Leuven zag je vooral veel brede gravelwegen, dat had ik nu ook verwacht. Toen de helft van het rondje single-tracks en kasseien waren, moest ik dus wel even schakelen.’ Of ze al eerder over kasseien had gereden? ‘Nee, nog nooit. Na de verkenning van zaterdag had ik ook overal kramp in mijn onderarmen van het vasthouden van mijn stuur, dus ik zag er best wel tegenop om datzelfde rondje drie keer te rijden.’
Volle bak van start
Omdat de inschrijvingen bij de dames categorieën karig waren, startten alle leeftijden samen. Volgens Liesl was dat wel prima en volgens Yael was het juist positief: ‘Zo konden de betere dames ook samen oprijden en ontstond er ook onderling nog competitie.’ Vanaf het moment dat het startschot klonk, deed Liesl wat ze naar eigen zeggen altijd doet, namelijk op kop rijden. ‘Daardoor kon ik de versnelling op de eerste echte klim van de dag niet beantwoorden.’ Yael: ‘Ik heb de eerste ronde vooral afgetast. Hoe voel ik me en hoe voelen de klimmetjes? Dat viel me niet tegen, ik herstelde snel als ik van kop af kwam en reed redelijk makkelijk naar boven.’ Dat was dan ook waarom ze op de eerste lange klim de knuppel in het hoenderhok gooide: ‘We reden met de dames achter een paar mannen van de Age Group die er een aardig tempo op nahielden. Bij de desbetreffende klim zag ik kans om weg te rijden en samen met een AG-man het tempo hoog te houden.’ Twintig minuten lang reed Yael zonder achterom te kijken zo hard mogelijk door. ‘Toen ik daarna controleerde wie er nog mee waren, bleken we slechts met drie dames over te zijn, waarvan alleen Elisa (Serné) van mijn leeftijd.’
Intussen reed Liesl een stukje erachter, waar ze met één andere dame het kopwerk afwisselde. ‘Ik wist dat ik op dat moment als vierde dame van mijn leeftijd rondreed, dus ik hoopte dat we nummer drie nog bij konden halen.’ Tijdens deze achtervolging kon ze ook nog genieten van de koers: ‘Er stonden overal rond het parcours vrienden en familie die me aanmoedigden, dat maakte het heel tof!’ Op zo’n vijfentwintig kilometer van de meet kreeg Liesl nummer drie in het vizier. ‘Ik vroeg of de mannen van onze groep wilden helpen om het gat te dichten, maar dat was zonder succes. Toen ben ik zelf maar op kop gaan sleuren.’ Aangekomen bij het groepje van de nummer drie nam ze kort tijd om uit te rusten, waarna ze eroverheen klapte en als derde over de meet kwam. ‘Na het teleurstellende WK van vorige week was ik toch wel blij met deze derde plek, zeker met een koers in eigen streek!’
Strijd tot de laatste klim
Voor Yael was het aan de kop van de koers verre van rustig aan doen: ‘We kregen niet duidelijk door wat onze voorsprong was, dus ik durfde niet rustig aan te doen.’ De laatste en derde ronde was daardoor een zware en vooral ongemakkelijke beproeving: ‘Ik was echt helemaal klaar met die stomme kasseien!’ Met slechts één andere dame van haar leeftijdsgroep, was het een strijd om de winst. Yael: ‘Het laatste klimmetje ben ik gewoon volle bak omhoog gereden en toen we boven waren ben ik net zo hard weer naar beneden gesprint.’ Het resultaat was dat alleen Kim (Knaeps, AG 35-40) kon volgen en Yael op winnende positie naar de finish reed. ‘Ik was constant bang dat Elisa terug zou komen, dus ben tot de finish gas blijven geven. Uiteindelijk niet nodig, want op de finish was het verschil twee minuten...’
Door de inspanning in de laatste kilometers was de koek bij de finish voor Yael op: ‘Ik had me totaal niet meer gerealiseerd dat ik met Kim ook om de overall winst reed, dus toen ze op 200 meter van de finish demarreerde, kwam dat nogal onverwacht.’ Ze voegt toe: ‘En ik betwijfel of ik anders mee had gekund, want mijn benen waren echt wel leeg.’ Geen overall winst, wel winst in de AG 19-34. Yael: ‘Dat was aan het begin van dit seizoen wel mijn doel, maar door alle blessureleed achtte ik het niet meer mogelijk. Om dan zo af te sluiten, is echt heel fijn. Vooral ook de manier waarop: zelf aanvallen, het gat slaan en wegrijden op een klim. Het startveld was dan misschien niet groot, maar de top was kwalitatief wél sterk, dus hier ben ik gewoon blij mee!’
Een welverdiende pauze
En nu? ‘Nu is het tijd voor off-season!’ aldus Yael en Liesl. Voor Liesl betekent dit echter niet dat ze volledig stil gaat zitten: ‘Dat kan ik niet, dus ik zal vaak op het padelveld te vinden zijn. Die sport doe ik altijd graag, maar in het seizoen zelf is dat te veel risico op blessures.’ Daarnaast kampt ze nog met de laatste naweeën aan haar rug van haar valpartij in Vianden (Luxemburg). ‘Daar ga ik me ook op richten, om zo goed op te bouwen naar een hopelijk net zo succesvol seizoen in 2026!’ Voor Yael staat het off-season in het teken van haar heupblessure: ‘Ik heb daar deze week een ingreep voor gehad en mag nu vier weken niet trainen met mijn benen en moet een compressiebroek dragen. Hopelijk ben ik daarna van al het gezeik af en kan ik fris beginnen aan een nieuwe opbouw.’ Voor haar wordt dit tevens het eerste jaar dat ze zich écht gaat toeleggen op het fietsen. ‘Daar heb ik heel veel zin in!’