In Unpaved Chronicles duiken we in de wereld van de gravelsport. Deze snelgroeiende discipline combineert het avontuur van offroad rijden met de intensiteit van racen. Het draait niet om strak asfalt en een peloton, maar om grindwegen, steile klimmen en onvoorspelbaar terrein. De mix van uithoudingsvermogen, techniek en tactiek maken het een bijzondere sport die steeds meer renners aantrekt. Bij elke wedstrijd gaat iedereen tot het uiterste voor een goede uitslag en bij UCI-koersen komt daar nog de strijd voor een startplek op het WK gravel bij.
We volgen de rijders van Airoman.cc van dichtbij, tijdens gravelwedstrijden in binnen- en buitenland. Van voorbereiding tot finish, van stof happen tot medaille — dit is gravel door hun ogen.
Na een korte zomerpauze werd de gravelkalender opnieuw in gang getrapt, dit keer aan de Zweedse westkust. In Halmstad, tussen open velden, donkere bossen en kronkelende grindwegen, stond de driedaagse Gravel Grit ’n Grind op het programma. Het decor: een landschap zonder écht hoge bergen, maar met eindeloze heuvels en snelle gravelstroken die renners genadeloos op de proef stellen. Drie dagen lang draaide alles om kracht, uithoudingsvermogen en koersinzicht.
Sera Gademan, rijdster voor Team Bike Emotions, ondersteund door Airoman.cc en eerder aan het woord in het eerste deel van Unpaved Chronicles, stond aan de start. ‘Zweden is voor mij echt een plek waar ik thuis kan komen, ik vind het zo’n mooi land. Dat we daar drie dagen konden koersen, vind ik hartstikke mooi’ Voor Sera was de wedstrijd bovendien de afsluiter van een stevig trainingsblok richting het veldritseizoen. ‘Mijn focus ligt op het aankomende crossseizoen, dus het was wel zaak om kwalitatieve sessies te maken. Daardoor ging ik met lagere verwachtingen naar Zweden. Deze drie wedstrijddagen waren in die zin onderdeel van het trainingsblok.’ Hoe dat in koers zou uitpakken, moest nog blijken.
Vrijdag - racen tegen de klok
De driedaagse begon met een proloogachtige tijdrit. Geen massastart, maar ieder voor zich. Sera: ‘Ik zag het een beetje als een verkorte crossversie, want het was best wel draaien en keren.’ Zestien kilometer, 130 hoogtemeters en een slotklim over grind: kort maar venijnig. Vooral de losse ondergrond maakte het lastig. ‘Het was echt een kwestie van zoveel mogelijk grip zoeken, daar kon je het verschil maken.’ Met een duidelijk raceplan en aan haar voeten de aero-overschoenen van Airoman.cc gaf ze alles. Na een half uur volle bak finishte ze nipt als tweede. ‘Natuurlijk jammer, maar niet erg. Het zorgde er wel voor dat het competitiegevoel gelijk aanwezig was, omdat de dagen erna ook meetelden voor een klassement.’
Zaterdag - de koninginnenrit
Zaterdag volgde de zwaarste dag: 146 kilometer met bijna 2000 hoogtemeters. Een etappe die niet alleen zwaar was, maar ook meetelde voor de UCI-gravelkalender. Vanaf de uitgestrekte Wapnö-boerderijen doken de renners het echte backcountry in: steile klimmen, smalle bospaden en technische afdalingen maakten het tot een waar slagveld. ‘Het was echt een heel gaaf parcours,’ aldus Sera, die dankzij haar ervaring van vorig jaar al een beetje wist wat haar te wachten stond.
De Age Group-rijdsters startten samen met de elite-dames, waardoor er langer een compact pelotonnetje reed. Rond kilometer zeventig brak de koers echt open. Sera belandde eerst in de tweede groep, maar kwam rond kilometer 100 alleen te zitten. ‘Omdat er wat last-minute inschrijvingen waren, wist ik niet goed wie er allemaal meereed en op welke positie ik lag.’ Totdat er een andere Age Group-renster bij haar aansloot en haar vader bij de laatste verzorgingspost riep dat ze één en twee lagen. ‘Dan ga je er wel voor rijden.’ Wat volgde was een vrouw tegen vrouw duel. Pogingen om elkaar te lossen strandden keer op keer, tot zeven kilometer voor de finish. ‘Ik wist dat er nog een pittig klimmetje in zat, met daarna een afdaling op los grind. Daar wilde ik op kop zitten.’ Dat lukte en ze sloeg een klein gaatje. ‘Toen ben ik echt vol gas naar de finish gereden.’ Na de tweede plaats van vrijdag, mocht Sera deze keer dus op het hoogste treetje plaatsnemen. ‘Echt wel heel erg mooi. Zowel de winst als ook dat ik voor het eindklassement aardig wat seconden had gepakt.’
Zondag: knokken tot de laatste meter
De slotdag bracht 100 kilometer en 1200 hoogtemeters. Een stuk korter dan zaterdag, maar met twee zware dagen in de benen allesbehalve makkelijk. Bovendien maakte Sera al vroeg in de race een fout die haar duur kwam te staan. ‘Ik gooide een volle bidon weg in plaats van een lege, waardoor ik met een aangepast voedingsplan moest rijden.’ Halverwege de koers trokken de elite-dames hard door. Er ontstond een kopgroep van vijf, waarin ook Sera mee kon schuiven, maar na een tijd op het vinkentouw toch moest lossen. In de achtervolgende groep kwam ze haar directe concurrente voor de winst in het klassement tegen. ‘Daar was ik in eerste instantie wel verbaasd over, want er zat best een groot gat tussen de kopgroep en achtervolgers.’ Even uithijgen was er dus niet bij, want er stond een klassement op het spel. Tien kilometer voor de finish barstte deze strijd los op een semi-asfaltklim. Daar moest Sera passen. ‘Ik had echt niks meer over. Door het weggooien miste ik simpelweg voeding die ik met alleen gelletjes niet op kon vangen.’ Toch bleef ze knokken, wetende dat er voor het eindklassement nog veel op het spel stond. ‘Ik wist dat ik twintig seconden te verliezen had, dus ben volle bak blijven rijden.’
Daarbij kwam haar crossachtergrond goed van pas: de finale was technisch, met singletracks en een lastige afdaling. ‘Ik heb mezelf echt met een rotvaart naar beneden gestort. Had die ochtend bij de warming-up nog bekeken welke lijnen ik het beste kon rijden. Dat gaf vertrouwen. Uiteindelijk reed ik in die afdaling nog veel tijd dicht en finishte ik maar zeven seconden later.’ Het leverde haar een tweede plek in de daguitslag op, maar belangrijker nog: winst in het eindklassement.
Een weekend om in te lijsten
Al met al een meer dan geslaagd weekend voor de renster uit Gelderland. ‘Mijn liefde voor Zweden is hierdoor alleen maar gegroeid.’ Niet in de laatste plaats omdat ze voor haar winst in de UCI-koers van zaterdag een speciaal truitje mocht ontvangen. ‘Het is mijn eerste truitje ooit in het wielrennen, dus ik heb ’m thuis gelijk ingelijst. Een beetje een collectorsitem voor me, haha.’ Sera kijkt terug op een geslaagde graveldriedaagse. ‘Maar,’ benadrukt ze, ‘het staat allemaal in het teken van de voorbereiding voor het veldrijden. Het is super om zo’n overwinning mee te pakken, maar uiteindelijk gaat het straks om de cross!’
En daar hoeft ze niet lang meer op te wachten, want de eerste cross komt snel dichterbij. Wil je Sera (en andere Airoman.cc-rijders) blijven volgen? Volg ons dan op Instagram @airomancyclingclub of lees binnenkort meer op Airoman.cc!